اگر پوسیده گردد استخوانم

نگردد مهرش از جانم فراموش

روح موجودی است دارای درک، فصل ممیز روح از جسم درک است و حقیقت آن با درک توام است. حرکت و رشد روح در گرو علم و آگاهی و توجه است.

بنابرین انسان اگر بخواهد به خدا نزدیک شود، باید توجهاتش به خداوند فزونی گیرد، و بلکه دائمی گردد،توجهات روح به خداوند،در حقیقت قدم هایی است که روح برای رسیدن به خداوند بر می دارد. هرچه این توجهات قوی تر باشد و انسان در دعا و نیایش و بلکه در رفتار ظاهری توجه بیشتری به خداوند داشته باشد به خداوند نزدیک تر می شود.

بدین ترتیب حقیقت سیر انسان همان توجهات او است.

«مشکات-یاد او ص 270»