اگر پوسیده گردد استخوانم

نگردد مهرش از جانم فراموش

روح موجودی است دارای درک، فصل ممیز روح از جسم درک است و حقیقت آن با درک توام است. حرکت و رشد روح در گرو علم و آگاهی و توجه است.

بنابرین انسان اگر بخواهد به خدا نزدیک شود، باید توجهاتش به خداوند فزونی گیرد، و بلکه دائمی گردد،توجهات روح به خداوند،در حقیقت قدم هایی است که روح برای رسیدن به خداوند بر می دارد. هرچه این توجهات قوی تر باشد و انسان در دعا و نیایش و بلکه در رفتار ظاهری توجه بیشتری به خداوند داشته باشد به خداوند نزدیک تر می شود.

بدین ترتیب حقیقت سیر انسان همان توجهات او است.

«مشکات-یاد او ص 270»

علامه مجلسی میفرماید: واجب است ایمان به آنکه روح بعد از مفارقه از جسد خود باقی می ماند و با جنازه ی خودش همرا است و تشییع کنندگان را قسم می دهد که زود مرا ببرید تا به رسم آنچه خدا بمن وعده داده از درجات رفیعه و نعمت های عظیم برخوردار شوم و اگر آن روح منافق باشد قسم می دهد آنها را که در بردن من تعجیل نکنید از جهت ترس مجازات هایی که در پیش دارد و روح انسان بر نزد غسال و گرداننده بدنش و نزد تشییع کنندگان هست تا بدن او را دفن کنند و تشییع کنند گان از قبر او برگردند. آنوقت روح بر میگردد به بدن اصلی خودش.

پس اگر اهل عذاب باشد نکیر و منکر به صورت خوفناکی نزد او می آیند ( برای سوال و جواب) و اگر از نیکوکاران باشد دو ملک پیشرو مبشر نزد او می آیند و در صورتی نیکو،(برای سوال و جواب ) از اعتقادات سوال می کنند و از او می پرسند که آیا به امامان اعتقاد داشتی یا نه و از اعتقاد به یکی یکی امامان سوال می کنند، اگر درباره ی یکی از آنها جواب ندهد عمودی از آتش بر سر او می زنند که قبرش پر از آتش می شود تا روز قیامت اگر جواب داد اورا بشارت میدهند به کرامت خدواند می گویند بخواب مانند خوابیدن عروس چشم تو روشن باد.